má

Cando un recén nacido chega á vida comeza a chorar e patalexar. Xa non só pola dor de respirar o aire amargo que lle dará a atender que xa non ten a seguridade do ventre materno. Eu ainda hoxe choraría e patalexaría porque sabía que non ía poder reter os primeiros recordos até ben anos despois. Íame perder todas as carantoñas de má, tódolos seus bicos, os seus aloumiños, o seu "Bos´días", "Boas noites. Que durmas ben, meu anxo.".
Tódalas veces que miraría para min cando me deixase no berce, as veces que me arrouparía para que non tivese frío e a sinxeleza e coidado co que me pasaba o seu dedo pola miña meixela miuda mentres me ollaba e dicía:

- "Princesa."
- "Má."

E daquela un 22 de xuño, quérome volver lembrar de quen me dou a vida e a segue dando para que eu a desfrute plenamente e poida volver escoitar "Princesa." e eu responda "má."



Quérote, má.
Feliz cumpreanos.