No principio do círculo.

Insconscientemente espero algo que pensaba que non me faría falta porque nego depender de alguén para ser plenamente feliz.

Mais encabúxome comigo mesma, batendo o maxín entre as mans cando dubido da miña máxima.

Quen dera poder ter un compañeiro especial a quen contarlle.
E no momento boto abaixo tal antollo. Quen pode ter dereito a selo primeiro que mereza as miñas ilusións e inquedanzas ou as miñas mágoas se non é capaz de perdurar no tempo ó meu carón?
Quen ha de levar un cachiño de min que xamáis voltará?
A quen lle hei regalar noites en vela contándolle soños que nunca soñarei?

E ó mesmo tempo como me gustaría todo.

Pero este é o meu cículo do que non saio onde á par ergo un muro circular que me protexa do que poida ser que nunca será.