Acouga

Féndenme no peito cada un dos recordos aos que me aferrei -e agora, magullantes, volven- cos que lembrando acotío gostaba de desentenderme da realidade e, por uns intres, voltaba ser feliz. Que felicidade tan efímera. Chegar a un punto no que es inmune. Enganarte a ti mesma dicindo unha e outra vez "nin sinto, nin padezo xa". Que 'xa' tan surrealista.


Mandou mais a mente que o corazón. E deixei de sentir. Pero non hai quen deteña un latexo. E pouco a pouco estos petos foron espertando o que con tanto empeño quixen dar a esquecemento.

Acouga, isto pasarase... outra vez.