Encántame que o outono veña facerme caras á miña xanela. Cando o frío torna de cor vermella as follas das árbores sei que o outono volve, puntual, ó noso encontro entre cristais. Dende cativa, el e eu xogando coa choiva, vendo como escorregaba pola miña ventá debuxando rueiros, atrapando outras pingas e facendo carreiras a ver cales chegaban antes.
Ainda hoxe, cando estou abrumada, volvo xunto a ventá para que o outono me acompañe. Mentras el xoga soprándolle ás polas das árbores para enlealas, eu matino no que quedou atrás no verán.
-Ai, outono! Que viñeches para varrer o que me gustaba do verán.
Bótolle o bafo á ventá, encabuxada, para empañalo. Xa non quero ver ao outono. Entón suspiro e a miña ollada perdida só pode atoparme na saudade. Só podo pensar nesa persoa que me deixou sen folgos, indefensa, apabullada. Alguén que che promete o ceo e parece darche toda a felicidade do mundo e agora nen sequera me deixou forzas para olvidalo e mentras tanto consólame xogar co outono para que leve consigo este amor de verán.
O radiador desprende unha caloriña morna que aos poucos empúrrame aos brazos de Morfeo. Pero nen sequera teño ganas de dormir e así, como un avión que deixa unha estela no ceo, paseo eu de vagariño polos meus recordos.
Mamá contara nunha chea de veces en ceas ou en reunións familiares como eu, a Bastianiña, collera un medo terrible a camiñar cando ainda non tiña uso de razón. O trastazo debeu de ser grande como para que non me atrevese a regalarlle un paso á terra sen unha man enorme que me agarrara nun acto reflexo.
Entón, nunha tarde do meu terceiro outono, mamá levoume ver á tía e non sei a que. Ir ver a un familiar para min, naquel entonces, era sinónimo de encherme a chocolates pola miña cara bonita e inocente.
Estando no xardín, eu quería botar a correr. Supoño que detrás dun gato, detrás dunha folla ou detrás do outono. Pero mamá non se erguía e eu turraba por ela.
- Mamá! Mamaaaá! … Má! Ma-ma-ma-máaaaaaaa! …MAMÁ!
Entón, mamá, no seu afán en que me independizara tan axiña colleu unha poliña do sauce que o outono deixara no chan, supoño que aposta. Partiuna e douma como se fose o seu meniñe ao que me agarraba cando quería camiñar.
E botei a andar. Coa poliña na man e coa risa nas bocas da miña tía e da miña nai. Ahí fun toda tola co pao en alto olvidándome do golpe e esquencéndome do mal que o pasara.
E dígome agora: se de pequeniña con tan pouco fun capaz de superar os meus medos e olvidarme do sufrido, porque non volver a facelo mesmo? Hei coller forzas. O outono malo será que non me deixe máis poliñas de sauce polo chan.
No hay comentarios:
Publicar un comentario