Diario dunha comunicadora

Hoxe é unha mañá na que realmente apetece quedar na cama escoitando chover fóra. Non te queres mover do sitio; nen sequera media volta. O outro lado da cama está frío e esta é unha mañá na que non tes ganas de baterte contra nada –nin co frío das sabas-. Dan as dez da mañá pero ti xa estabas esperta; intentabas marcarlle un compás á choiva pero perdíaste de ritmo todo o tempo. Ves caer as pingas que esbaran pola xanela e non queres pensar en nada. Escóitase un murmullo pero moi lonxano ainda: o tráfico de Coruña parece que xa te achega un pouquiño máis á realidade. Míralo móbil. Non tes nada. Como a noite pasada, como hai dúas noites e como a noite de mañá. Desmotívaste. Logo mosquéaste. Finalmente resígnaste e lanzas un pensamento ao aire “Paso do tema!”. Por fin das media volta a ese lado frío da cama que sacude por uns segundos o corpo e bates coa mirada no teito: hoxe é unha mañá na que realmente apetece quedar na cama escoitando chover fóra.