Querela

Ela sempre ía con ese home de barbas escuras e pouca cabeleira. Muda, sen facerse notar. Facía todo canto el lle pedía sen opoñerse.
Fráxil, cativa, fermosa. Tiña a pel negra e un ollar intimidador: ela era capaz de lembrar con detalle todo canto podía ver.
Non sei cando comecei a querela e a amala intensamente. Toleara. Non había momento no que non desexara estreitala nas miñas mans. Debecía por tela deica min.
Non quixen contarllo ós meus pais. Mancaríaos. Que dirán? Non saberían entendelo.
O home de barbas escuras apoiume: sempre soubo que existía un futuro axeitado para nolas dúas.
Hoxe en día estamos xuntas e mentres algúns nos miran coa súa patética superioridade eu non podo esquecer as palabras do home de pouca cabeleira: “Quérea como se fose parte de ti e lembra que as túas fotos teñen que contar algo. Non sexas unha fotógrafa calquera: se o que vas retratar non amosa algo interesante ou non conta nada mellor non sáquela foto. Amósalle ao mundo o que podes facer con ela: coa túa camara.”