Outra noite de febreiro

Cando te repites unha e outra as túas máximas chega un punto no que nin ti mesmo as cres porque sinxelamente vóltanse absurdas.
Non hai mensaxe de ánimo posible.

Cando caes é porque os nocelos non treman máis de todo o peso.
Cando o ves negro é porque xa non queda luz.
Cando non tes ganas é porque xa as gastaches todas.

Xa non hai notas de jazz que agasallen xera.

As noites non son máis que a penumbra onde se acolle o maxín. A vagar está en altas horas sen altas metas.

Repousa o corpo canso con magulladuras que non se ven.

Treme de medo ó pensar que cando o sol se agoche na mañá tras o telón das escuras nubes teña que voltar batallar o perdido. Nin o propio sol é quen de sair.

Pero tense que erguer cada mañá e verse co mundo.

É máis fácil fuxir. Fuxir do que non nos gusta. Se algo novo nos da medo rexeitarémolo.
Non se pode arriscar, mellor non perder.
Se non ganas, polo menos non estás magullada.

E ó mesmo tempo ceivarse da carga allea. Do compromiso.

Non son máis que o que quixo e non foi un efímero aleteo dunha divagante que non emprendeu o voo.

Esperar por xullo para voltar a empezar.
Prometer na noite de San Xoán cumprir de novo cos meus consellos -consellos que endexamáis escoito-
e deixar nos retais do inverno esta derrota inminente.

Que deste baile perdín o paso mailo compás.

Que ás comisuras pésalle sostelo sorriso.
Que ás veces tamén teño dereito a caer e non levantarme,
deixa que abril e maio me quenzan o corpo con xera nova.

Porque unha vez máis unha depende dela soa.