Hoxe non hai literatura.

Hai unha cousa importante que aprendín... Pero 'aprender' de verdade. Non 'aprender' de contestar "Si, xa sei" senon de aprender, asimilar e pensar.

As persoas erramos pero porque nunca paramos de 'aprender' e endexamáis poderiamos facelo ben se non nos deixan volver a intentalo.
A iso chamámoslle segunda oportunidade e é un acto natural de bondade do ser humano do que ninguén debería cadecer.

Pero a natureza é moi lista e dotounos con outro sentido máis. O séptimo. Porque o sexto é un invento das películas. O sexto sentido é cando a rapaza loira mira detrás da porta porque pensa que hai alguén.

O séptimo sentido nunca se chega a desenrolar de todo nas persoas. Por iso moitas delas non o poden usar e evitar que lle fagan dano. Pero non dano de poñer tiritas e Betadine.
Dano de que se che encolle o peito e móllanseche os ollos.

Dano de que parece que escacha o peito. É dos peores.

Pois ben. Cando este séptimo sentido non se desenrola, no seu lugar aparece unha anomalía que non nos permite distinguir con claridade as verdadeiras intencións de terceiras persoas e os suxeitos pensan -por inercia- que todo o mundo é bo.

Os afectados comezan a desenrolar o séptimo sentido cando se decatan das malas intencións alleas.

Pero logo estos suxeitos sofren outra anomalía crónica que é perdoar e comezar dende cero. E aquí por moito que nos pensemos que "vouno/a seguir tratando igual", "seguro que non o fixo querendo" o corazón é máis listo que ninguén, incluso ca mente, e enseguida manda un estímulo para avisar: "Sofía, ándate con ollo."