Son as tres da mañá; unha hora na que seguir
esperta é o menos ansiado se mañá as sete pretendo estar en pe.
Seica por motivos alleos algo decidiu que esta
noite non quixese emprendelo sono: chove fóra pero non tan forte como para que
as pingueiras fagan un arrolo co que soñar. Movistar tamén decidiu ter o 3G
saturado as 3.05 polo que ler en liña queda descartado. O único libro que teño
fala de político. Xa non está Xabier Díaz para que me susurre cancións á beira
da cama en modo aleatorio. E de tódolos tés que hai non sei cal é o que axuda a
adormecer.
A pesar de levar todo o día en pé as ideas non
dan asentado, batendo deica un lado ó outro do pensamento. Magoa e cansa.
Comezo un paseo, de vagariño, lembrándome de
todo co ollar perdido no teito escuro e cunha pobre luz que chega dende os
buratos da persiana perfilando un patrón de estreliñas e constelacións
monótonas na miña habitación. E aí viaxa o meu sentido preguntando por todo.
Unha vez dixo meu pai “Que malo é cando as
cabeciñas pensan.”
No hay comentarios:
Publicar un comentario