Cústame tanto dicilo. A pesar de velo en centos de sitios non son quen de soltalo. Persoas incluso que se acaban de coñecer e na seguinte conversa xa o ceivan. As veces soa tan valdeiro. Incluso hai veces que ten veste obrigada a responderlle mais para non sentir que lle estou mintindo dígollo noutro idioma: en galego sintoo de verdade, pero noutra lingua parece que non.
Por iso non quero nin pronuncialo porque o receptor do meu "quérote" podería pensar que non é certo, e daquela el tampouco me correspondería. Pero eu estaríalle dicindo a verdade, pensando el que non: entón ámbolos dous estaríamos envoltos nunha mentira.
Daquela... tamén penso que quen mo solta a miúdo non mo di de corazón e quen mo di nun momento especial unha soa vez conmóveme e vóltame indefensa -eu, que nunca fun quen de sentir esbarar unha bágoa polas miñas meixelas-. E nese intre créolle.
Entón eu, sempre estou calada e cando o sinto de verdade,...
as veces, moi poucas, casi nunca digoo.
esa sofía!! toda a razón, onde estea un "quérote" que se quite o demais... gran texto, pasarei por aquí a miúdo :)
ResponderEliminar;*