Deica logo, camarada

Demos co campo por un camiño de pedra. Segundo nos achegabamos faciámolo paso máis cativo para evitar irrumpir aquel silenzo estremecedor.

Por riba dos muros deixábase ver unha marea negra de barillas e tela impermeable onde escorregaba a choiva. Choiva miúda que debaixo dos paraugas semella o trote dun cabalo.

A porta pequena da igrexa estaba pechada. Notaba a herba húmida a través dos zapatos.
Mentres miraba a marea negra onde se agochaban o resto de feligreses, fíxome un aceno co mentón para que o seguise.

Ficamos diante do santuario, na porta principal coas portas abertas. Esperábase a alguén.

Un home sen saber de música facía soar as campás. Dúas veces a pequena, unha vez a grande.

Tan,...    tan,...    ton.

Alguén chegaba ainda ó lonxe.

Quedaba tempo.

Tan,... tan,... ton.

Seguía chovendo e ó campo viña ainda xente.

Tan, tan, ton.

Asomábase outra marea negra, paseniña. Entre laios amarrados.

Apresurábanse as campás.

Tantantón.

Chegara. E calaron as linguas. E cesou o son das campás.
Fíxose un silencio e o ceo semellou chorar con forza.

Catro homes colleron a caixa adornada de flores cos brazos mais non con forza. Estaban sen folgos, cansos de chorar. A dor non nos era allea a ninguén dos que alí estabamos.

Volveron soar as campás, sen parada.

Tan, tan, ton. Tan, tan, ton.

A quen todos esperaban xa chegara. A marea negra apoiada nos muros fíxolle un último pasillo e el deu o último paseo.

Tan, tan, ton. Tan, tan, ton.

A humidade da herba, a choiva soando como o trote dun cabalo.

Tan,

Os laios reprimidos, os choros incontidos.

A caixa sepultada, a terra botada.

tan,

O cheiro a incienso. As caras demacradas.

ton.

Un último adeus. Deica logo, camarada.

#157

-"A xente agora... Está de moda beber o café en vasos de cartón ou que cho sirvan en plástico pero eu non cambiaría endexamáis a taza de cerámica. O xeito en que che quence as mans... A calor morniña que desprende. Convídache a pensar e ó mesmo faiche esquecer todo o estrés."
-"Vaites. En que cousas te fixas." Respondeu o sombrereiro tolo

Outra noite de febreiro

Cando te repites unha e outra as túas máximas chega un punto no que nin ti mesmo as cres porque sinxelamente vóltanse absurdas.
Non hai mensaxe de ánimo posible.

Cando caes é porque os nocelos non treman máis de todo o peso.
Cando o ves negro é porque xa non queda luz.
Cando non tes ganas é porque xa as gastaches todas.

Xa non hai notas de jazz que agasallen xera.

As noites non son máis que a penumbra onde se acolle o maxín. A vagar está en altas horas sen altas metas.

Repousa o corpo canso con magulladuras que non se ven.

Treme de medo ó pensar que cando o sol se agoche na mañá tras o telón das escuras nubes teña que voltar batallar o perdido. Nin o propio sol é quen de sair.

Pero tense que erguer cada mañá e verse co mundo.

É máis fácil fuxir. Fuxir do que non nos gusta. Se algo novo nos da medo rexeitarémolo.
Non se pode arriscar, mellor non perder.
Se non ganas, polo menos non estás magullada.

E ó mesmo tempo ceivarse da carga allea. Do compromiso.

Non son máis que o que quixo e non foi un efímero aleteo dunha divagante que non emprendeu o voo.

Esperar por xullo para voltar a empezar.
Prometer na noite de San Xoán cumprir de novo cos meus consellos -consellos que endexamáis escoito-
e deixar nos retais do inverno esta derrota inminente.

Que deste baile perdín o paso mailo compás.

Que ás comisuras pésalle sostelo sorriso.
Que ás veces tamén teño dereito a caer e non levantarme,
deixa que abril e maio me quenzan o corpo con xera nova.

Porque unha vez máis unha depende dela soa.

.

Mañá arrepentireime de todo. Pero mañá.

.

Deixaría de andarse a mensaxes con ela ata ben entrada a madrugada. Non faltaría máis a clase. Saldría o xusto e bebería o necesario. Leería tódalas noites un pouco e polas mañás todos os titulares do xornal.
Negaríao con clase se lle ofrecían un cigarro.

Decidiu que ía ser máis serio e comezou facendo café.

.

Teño tantas veces pendentes de namorarme que non me chega a vida.

.

Peor que non adormecer é ter os pes fríos.

Hoxe non hai literatura.

Hai unha cousa importante que aprendín... Pero 'aprender' de verdade. Non 'aprender' de contestar "Si, xa sei" senon de aprender, asimilar e pensar.

As persoas erramos pero porque nunca paramos de 'aprender' e endexamáis poderiamos facelo ben se non nos deixan volver a intentalo.
A iso chamámoslle segunda oportunidade e é un acto natural de bondade do ser humano do que ninguén debería cadecer.

Pero a natureza é moi lista e dotounos con outro sentido máis. O séptimo. Porque o sexto é un invento das películas. O sexto sentido é cando a rapaza loira mira detrás da porta porque pensa que hai alguén.

O séptimo sentido nunca se chega a desenrolar de todo nas persoas. Por iso moitas delas non o poden usar e evitar que lle fagan dano. Pero non dano de poñer tiritas e Betadine.
Dano de que se che encolle o peito e móllanseche os ollos.

Dano de que parece que escacha o peito. É dos peores.

Pois ben. Cando este séptimo sentido non se desenrola, no seu lugar aparece unha anomalía que non nos permite distinguir con claridade as verdadeiras intencións de terceiras persoas e os suxeitos pensan -por inercia- que todo o mundo é bo.

Os afectados comezan a desenrolar o séptimo sentido cando se decatan das malas intencións alleas.

Pero logo estos suxeitos sofren outra anomalía crónica que é perdoar e comezar dende cero. E aquí por moito que nos pensemos que "vouno/a seguir tratando igual", "seguro que non o fixo querendo" o corazón é máis listo que ninguén, incluso ca mente, e enseguida manda un estímulo para avisar: "Sofía, ándate con ollo."

.

Nin os filmes me contan nada novo xa.

Oh, que pena.

.

Preciso de alguén que me entenda e me coñeza moi ben, que sepa cando lle minto e ainda así asinta como verdadeiro. Que me escoite sen dar chío e non me saque atención de enriba. Que me garde canto segredo ceivo e non me xulgue.
Que esté no momento e lugar preciso. É inminente que preciso un espello.

.

"Si non vas a venir avísame pronto que yo quiero bailar. Solo quiero bailar."
É máis. Non veñas.

.

Dixéranlle á cativa que si el aparecía cando soñaba era porque el estaba pensando nela.
Co vergonzosa que era tentou non pensar máis nel para non atoparse en soños.

Microconto.

E cando se asegurou de que ninguén miraba, voltou a cabeza e deixou caer as comisuras dos beizos que tanto lle pesaban de mantelo sorriso.

.

"Se che fixo feliz non conta como erro."

.

Faría unha declaración de valores pero cambieinos todos por unha botella de ginebra.